همه چیزهای دست و پا گیر را به دریا بریز .

زورق وجود خود را خالی کن .

در پایان ، خود را نیز در این دریا غرق کن .

بگذار از تو نشانی برجای نماند .

از خود نیز خالی شو .

هیچ چیز را باقی مگذار .

وقتی از همه چیز و همه خود خالی شوی .

آنگاه

همه هستی تو را از خود پر و سرشار می کند .

خدا ساکن وجود تو می شود .

نور می شوی .

شور می شوی .

خنده می شوی .

عشق می شوی .

به آب و آیینه و آفتاب می پیوندی .

ظرف ذهن تو کوچک و حقیر است .

باید دروازه های دل بی مرز خود را باز کنی .

فقط دل است که گنجایش خدا را دارد .

برخیز و خود را از همه چیز خالی کن :

از احساس بدبختی هایت ،

یاس هایت ،

خشم هایت ،

حسادت هایت ،

رنج هایت ،

غم هایت ،

لذت های حقیرت ،

رقابت های مضحک ات ،

هر چه را که می یابی ، بیرون بریز .

همه چیز و همه کس می شوی .

وقتی از همه چیز و همه خود خالی شدی ، آن گاه همه هستی تو را از خود پر وسرشار می کند .